RÓŻOWA I CZARNA KSIĘŻNICZKA- OPOWIADANIE

                                   W jednym małym królestwie żyły dwie księżniczki. Były bliźniaczkami, lecz nie było żadnego problemu aby je rozróżnić. Zamek , bardzo duży i piękny, był podzielony na pół. W jednej z części mieszkała zawsze uśmiechnięta, kochająca wszystkich Różowa Księżniczka, która była duszą towarzystwa. Co chwile urządzała wystawne bale na które zapraszała wszystkich swoich poddanych.Była przepiękna, miała lekko falowane blond włosy, które sięgały jej do smukłej, idealnej talii. Jej wielkie oczy miały kolor Morza Śródziemnego w lecie, wtedy gdy dnie trwają nieskończenie długo, a noce prawie nie istnieją. Ta wygrzewająca się na słońcu ma piękny bardzo nasycony kolor. Tęczówki tej księżniczki są zaskakujące. Dookoła czarnego punktu zwanego źrenicą ma brązowe obwódki, niejednakowe. Jedna jest większa. W zależności od światła i ubrania ,jakie ma na sobie w danej chwili księżniczka, oczy zmieniają się z niebiesko-szaro-brązowych na zielono-brązowe.Księżniczka od zawsze była bardzo drobna i chuda. Nikt nie potrafił przejść obok niej obojętnie. Każdy zachwycał się jej urodą. Nikt nigdy nie widział jej smutnej. Była optymistką, potrafiła każdego zarazić swoją dobrą, pozytywną energią.

                                 W drugiej, mroczniejszej części zamku żyła Czarna Księżniczka. Kiedyś była taka sama jak jej siostra, cały czas się uśmiechała i była radosna. Była tak samo piękna , lecz pewnego dnia opuściła ją radość, która zamieniła się ze smutkiem. On z każdym dniem coraz bardziej narastał, zwiększał swoją siłę. Przestali ją interesować ludzie, zaczęła żyć na uboczu. Już nie spędzała całych poranków na robieniu sobie makijażu, przestała przywiązywać uwagę do swojego wyglądu. Noce stały się bezsenne i przepełnione niepokojem, który przeradzał się w ból. Jej kąciki ust opadły, oczy stały się wyblakłe, pozbawione nadziei. Gdy jej przyjaciele zauważyli, że coś zaczyna się złego z nią dziać ,próbowali się dowiedzieć, co jest przyczyną jej smutku. Nie chciała zbytnio o tym opowiadać więc po pewnym czasie odpuścili. Pozostała praktycznie sama, zdana tylko na siebie. Mówiła, że nic jej nie jest, żeby się nie martwili. Na początku smutek przychodził do niej z odwiedzinami tylko wieczorami, gdy była sama w swej komnacie. Przychodził też, gdy odnosiła jakąś porażkę. Z czasem przestał ją opuszczać, był przy niej całe dnie i noce, czasami trochę bliżej lub dalej. Cały czas chodziła przygnębiona i usiłowała się powstrzymywać od płaczu. Nawet jej pasja przestała jej sprawiać radość. Od zawsze kochała tańczyć. Teraz nawet gdy to robiła to nie opuszczały jej czarne, mroczne i straszne myśli. Mówiły jej, że jest beznadziejna, gruba, brzydka, lepiej by było gdyby umarła, przypominały jej o śmierci, której nie uniknie. Ta myśl ją najbardziej przerażała, że niezależnie jak bardzo będzie się starać w życiu ,to i tak się ono kiedyś zakończy. Nie może żyć wiecznie. Tańczyła w błędnym kole, bo życie sprawiało jej s dużo cierpienia, z którym sobie nie radziła i ulgę przyniosłaby jej śmierć, lecz nie miała odwagi sobie odebrać istnienia. Pewna jej część zawsze była rozsądna i nawet w takich chwilach przypominała jej, że żyje się dla innych ,nie dla siebie, życie jest po to, aby przeżyć je do końca i dawać jak najwięcej z siebie innym ludziom. Przez 3 miesiące jakoś sobie dawała radę, zawsze gdy stawała się dla kogoś ważna, to pojawiał się maleńki promyk nadziei, który zaczynał ją rozświetlać. Gdy znów stała się samotna ,to do przygnębienia doszli nowi dotychczas tylko trochę znani jej jego przyjaciele. Teraz poznała ich bardzo dobrze. Zawsze była otyłym dzieckiem, więc postanowiła, że nie chce być już taka ohydna i zaczęła mniej jeść. Doszła do jednego posiłku dziennie. . Ból psychiczny był tak silny, że potrafiła przez niego wbić paznokcie w swą piękną, pergaminową skórę, tak głęboko, że powstawały rany. Sięgała również po srebrne ostrze, którym okaleczała swe ciało. Z każdym dniem miała coraz mniej siły. Gdy jej matka zauważyła, że coś jest z nią nie tak, to próbowała nieudolnie z nią rozmawiać. Księżniczka milczała i płakała, nie chciała jej nic powiedzieć, bo uznała, że i tak jej nie zrozumie. Aż pewnego dnia wyznała, że chce iść do znachorki. Opowiedziała jej o swoich niektórych problemach, choć to nie było łatwe. Znachorka uznała, że pomóc jej może jedynie wróżka, gdyż samą rozmową tu nic nie zdziałają. Stan dziewczyny był bardzo poważny. Wybrała się więc do Zielonej Wróżki, lecz po wizycie u niej poczuła się jeszcze gorzej, gdyż ta nawet jej do końca nie wysłuchała i już stwierdziła, że wie, co jej dolega. Kazała jej udać się do kilku innych wróżek: do Błękitnej, która miała zbadać jej smutne oczy, oraz Białej, która wzięła próbkę jej królewskiej błękitnej krwi do zbadania. Wszystkie wyniki były pozytywne. Jedna wizyta u Zielonej Wróżki jej wystarczyła i nie miała zamiaru do niej wracać, pomimo tego, że takie dała jej zalecenia. Dała jej też eliksir, dzięki któremu sen miał jej przychodzić łatwiej. Jeszcze kilka razy spotkała się ze Znachorką na rozmowie. Po trzech tygodniach zaprzestała wizyt, gdyż Znachorka nie znała jej dokładnej sytuacji, a dawała rady ,które ją tylko zasmucały, bo nie mogła uczynić tych wszystkich rzeczy. Na przykład zażegnać sporu między swymi rodzicami. Nie ufała Znachorce do końca, więc nie umiała jej o wszystkim powiedzieć. W tym czasie wszyscy się od niej odsunęli, pozostała całkiem sama. przynajmniej jej się tak wydawało, naprawdę było trochę inaczej. Pewnego poranka przyszedł do niej list od nieznajomego, musiał mu się pomylić adres. Odpisała na niego i tak zaczęła się ich przyjaźń na odległość. Całymi dniami i nocami wysyłali sobie listy magiczną pocztą. Bardzo ubolewali z powodu, że nie mogą się na razie spotkać. Cierpieli na to samo, więc mogli sobie nawzajem pomóc. Pewnego dnia oznajmił jej, że za 3 doby będzie niedaleko jej pałacu, gdyż jedzie z rodzicami na zjazd rodzinny. Zmarnowała szanse na spotkanie, przez co była na siebie jeszcze bardziej zła. Pisali ze sobą jeszcze pewien czas, lecz potem on stwierdził, że ta znajomość nie ma sensu. Nie chce już jej znać, jest zbyt beznadziejna i dołująca. Pozostawił ją wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała. Tej samej nocy, gdy dotarła do niej ta wiadomość, na jej nadgarstkach pojawiły się głębokie rany, całą noc spędziła na rozpaczaniu. Pewnego dnia, gdy poszła do szkoły , zaczęła rozmawiać z Księciem z jej królestwa, który od zawsze był w jej klasie, lecz wcześniej z nim zbytnio nie interesowała się.. Zaczęli się poznawać i powoli zaprzyjaźniać, spędzali ze sobą coraz więcej czasu, a ona stawała się coraz bardziej radosna. Zawsze był przy niej ,gdy tego potrzebowała, umiał jej pomóc, a co najważniejsze, ona potrafiła mu zaufać. Rozmawiała z nim o wszystkim. Jej mrok coraz bardziej się rozświetlał, lecz nadal się głodziła, bo uważała, że jest za gruba i nie dostrzegała tego że zaczyna wyglądać jak szkielet. Dla niego była idealna i chciał, aby zaprzestała się niszczyć. Z każdym dniem spędzali ze sobą coraz więcej czasu. Ta przyjaźń zaczęła przeradzać się w coś większego.

Teraz Czarna księżniczka wygląda tak samo jak Różowa, obydwie są piękne i pełne nadziei.

Karty ich historii jeszcze nie są do końca zapisane. Ich życie trwa dalej, na razie jest pasmem światła , lecz nic nie trwa wiecznie. Wszystko ma swój początek i koniec.

Jednak nawet gdy umrze nasza nadzieja, to może się znaleźć ktoś, kto odda nam trochę swojej, dzięki czemu uśmiech znów pojawi się na naszych twarzach i nie będzie bladł, tylko rozkwitał kolorami tęczy . Gdy jest nadzieja , szczęście prędzej czy później też przybędzie.









08.03.2015 r.



Różowa i Czarna Księżniczka