o mojej przemianie

DZIEŃ DOBRY

 albo dzień zły.

To się jeszcze okaże

obudziłam się o 5:00

i przedstawię dziś wam kawałek mojej historii.

Niektórzy upijają się do nieprzytomności, inni zaś palą trawę, aby choć przez chwilę zapomnieć o swoich problemach. A ja uciekam w magiczny świat książek. Zauważyłam, że z każdym rokiem jak przychodzi jesień oraz zima, oddalam się od wszystkich, i zaczynam używać swojej wyobraźni do malowania, rysowania i tworzenia. 16 grudnia rok temu na lekcji polskiego, gdy fragment po kawałku omawialiśmy "Siłaczkę" Żeromskiego. Wtedy moje emocje, oczywiście te negatywne były zapisane "kodem kreskowym" na moich przedramionach. Gdy już było bardzo źle pojawiła się osoba, którą wpuściłam do mojego świata. Teraz coraz mniej ludzi ma do niego dostęp. Rok temu byłam pierwszy raz u psychiatry, która niestety okazała się być osobą nie kompetentną. Więc się zraziłam, i odmawiałam kolejnych wizyt. Pamiętam, że po zeszłorocznej "rodzinnej" wigilii wybrałam się z przyjaciółką na Stare Miasto. Ulice były puste. Wszyscy świętowali, a my chodziłyśmy i gadałyśmy. Musiałam się wtedy z kimś spotkać, bałam się zostać sama, gdyż mogłam znowu wpaść na jakiś głupi pomysł sprawienia sobie fizycznego bólu, aby zagłuszyć ten psychiczny. Nie chciałam wstawać z łóżka. Chciałam spędzać cale dnie śpiąc, a nocami tworzyć i pogrążać się w swoim świecie myśli oraz książek. Wtedy najprawdopodobniej znalazłam oparcie również w dość nietypowej "przyjaciółce"(choć lepiej by było o niej mówić "chora kostucha odbierająca ludziom radość z życia, oraz życie".). Oczywiście chodzi mi o anoreksje. Na początku zaczęło się dość niewinnie. Po prostu zaczęłam jeść mniej. Ale za to praktycznie same słodycze, jako że w święta się ich zawsze dużo dostaje. Był wtedy w moim życiu pewien chłopak, co prawda nie mieszkał w Warszawie i znaliśmy się tylko przez internet, ale bardzo wiele nas łączyło. Zaczęłam się w nim zakochiwać, lecz w okolicy świąt zaczęło się między nami psuć. Wzajemnie działaliśmy na siebie za razem jak lek na całe zło, a z drugiej strony niszczyliśmy się jeszcze bardziej. Potem bardzo mnie zranił, jednak na razie nie mam ochoty o tym opowiadać. Na chwile mój świat totalnie się zawalił, ale po chwili zaczął się odbudowywać. I tak oto w marcu związałam się z pewnym chłopakiem. I czułam się lepiej. Niestety ana była już wtedy częścią mnie. Przestałam jeść śniadania, potem napychałam się strasznie na obiad, i nie zawsze jadłam kolację. Samookaleczenie przeszło z formy krwawej na odżywianie. Na początku czułam się cudownie, widziałam jak waga spada. Wtedy jeszcze tańczyłam… Jak zaczęło się ocieplać to poza treningami tanecznymi zaczęłam jeździć codziennie na rolkach lub rowerze od 20-50 km dziennie. Moja forma była coraz lepsza. I też zaczęłam spędzać sporo czasu sama. I też bardzo dużo czasu poświęcałam mojej miłości. Z biegiem czasu musiałam codziennie wychodzić chociaż na kilku kilometrowy spacer, bo inaczej czułam się źle. Potem zaczęłam uciekać w świat dzieciństwa. Chciałam być "księżniczką" (nigdy jak byłam mała nawet się za nią nie przebierałam, byłam bardziej chłopczycą). W wakacje byłam szczęśliwa, pomimo tego że musiałam codziennie te 3-4 h spędzać bardzo aktywnie. Lecz dopóki mój chłopak był w Warszawie to nie było. A potem chyba pod koniec lipca pojechał nad morze. Zaczęłam spędzać czas w większości sama, co pogłębiało chorobę. Przez cały lipiec chodziłam z tatą od poniedziałku do piątku na siłownie, a czasami też w sobotę sama. Już wtedy zaczęłam nie żyć, lecz pracować jak robot. Wstałam wcześnie, ogarniałam się ok. 12 byłam na siłowni do 15, wracałam do domu, jadłam obiad i wychodziłam na kilkugodzinny spacer z moim chłopakiem. I tak mijały dni. W miedzy czasie był gdzieś tak 3 tygodniowy epizod z paleniem papierosów lecz na obozie z tym skończyłam. Właśnie obóz… Na obozie sporo schudłam. Dokładnie co tam się działo opowiem innym razem, bo to bardzo długa opowieść, jak z resztą większość moich historii… Zaczęła się dieta owocowo-warzywna, wegetarianizm. Przez spory czas weganizm, nadal z resztą praktycznie produktów pochodzenia zwierzęcego nie spożywam. Do końca wakacji od powrotu z obozu czas mijał cudownie. I zaczęła się szkoła, oraz nowe sposoby na spalanie kalorii… we wrześniu schudłam ok. 7-8 kg. Od stycznia ubyło za to około 22kg... W połowie września po prawie 10 latach przestałam tańczyć. Wszystkim mówiłam, że to z powodu tego iż muszę mieć więcej czasu na naukę. Na prawdę było troche inaczej. "chora" część mnie wiedziała, że dopóki trenuje to muszę sporo jeść, aby mieć siłę, a jeżeli przestanę to nie tylko będę mogła schudnąć, ale przy okazji też poświęcić ten czas szkole i chłopakowi. Mój pokój stał się różowym pokojem małej zagubionej księżniczki…..  I tak to było. Te święta spędziłam w większości sama w swoim pokoju z książką, aby zająć swoją głowę i nie myśleć o wszystkim co się dzieje…

W nowej klasie nie czuję się za dobrze, trochę zawsze trwa moje przyzwyczajani do otoczenia. Ale jest kilka osób z którymi mam dobry kontakt, tylko muszę nauczyć się od nowa rozmawiać, ufać itd. Jedną bratnią duszę już odnalazłam, która pomimo tego że sama ma sporo problemów to jeszcze mi pomaga. I podświadomie wiem, że zawsze mogę na nią liczyć <3