Wczoraj byłam w szkole, potem z klasą na wykładzie na Uniwersytecie SWPS na wykładzie Pana Michała Pozdała dotyczącego rozwoju seksualnego. Jako, że wracał z Poznania, to okazało się że zamiast być o 10 będzie o 12, więc przez te 2 godziny siedzieliśmy w sali i mieliśmy zajęcia z pewną Panią dotyczące autoprezentacji, języka werbalnego i niewerbalnego. Było dość ciekawe. Potem w końcu przybył Pan Michał, zawsze na jego wykładach, udaje mi się coś w sobie odkryć, jakiś kolejną rzecz, która spowodowało to jaka teraz jestem. Potem pojechałam na terapię, dałam Pani moje opowiadanie "moje własnościowe życie", i opowiedziałam jej o przeszłości bardzo dużo, jeszcze nigdy na terapii nie sięgałam tak daleko. Jak siedziałam w gabinecie zapytała mnie "Gdzie jest Kinga", ja odpowiedziałam, że na pewno jej tu nie ma, ale że nie wiem gdzie jest. Znowu pojawiło się odrealnienie, tak jak podczas anoreksji. Od jakiś 2 tyg znowu jestem odcięta od świata realnego, żyje gdzieś nie wiadomo gdzie. Ale chce siebie odnaleźć. Prawdopodobnie moje problemy z trawieniem są związane z ciągłym życiem w stresie, za szybkim życiu, w którym mam czas tylko na szkołę, dom i pracę, a dla znajomych nie. Opowiedziałam o tym jakie traumy przeżyłam w przedszkolu i podstawówce. Pierwsze odrealnienie wystąpiło już w przedszkolu, w 1 lub 2 grupie. Gdy była pora leżakowania to ja nigdy nie chciałam spać więc dyrektorka zamykała mnie w małym pomieszczeniu na leżaki, i siedziałam tam w ciemności, przez czas drzemki innych dzieci.
Gdy sobie to przypominam to widzę małe, chude dziecko z błąd włosami skulone w kącie, i czuje jego lęk. Wszystko dokładniej opiesze w opowiadaniu, i opowiem też o innych rzeczach, które sprawawiły kim teraz jestem. NA RESZCIE ODKRYŁAM CZEGO SIĘ BOJĘ, A MIANOWICIE POSIADAM LĘK PRZED LUDZMI, PRZED KONTAKTEM Z NIMI.
Boje się tego, że sie za bardzo do kogoś przywiążę, przyzwyczaję, zakocham bez wzajemności itd. Istnieje to we mnie praktycznie od zawsze dlatego ciężko mi było odkryć że posiadam taki lęk.
W tym miesiącu zaczęłam pracę i będe musiała ą na razie zakończyć, pomimo tego że mam cudowną podopieczną, przy której czuję się jak w domu. Bardzo wiele mi rzeczy uświadomiła. Jest bardzo silną kobietą, która całe życie walczy, bardzo wiele tragedii przeżyła, ale nigdy się nie poddała, dlatego tu teraz jeszcze jest. Ma bardzo duży problem z chodzeniem, a mieszka na 4 piętrze, lecz pomimo tego i tak wychodzi na dwór jak tylko się troche lepiej poczuję. Bierze do kieszeni różaniec , mówi "Panie boże daj wrócić" i idzie. Na siłę stawia każdy krok, ale idzie. Żartuje sobie, że dlatego jeszcze żyje bo jak śmierć przychodzi do jej domu to nikogo nie zastaje, bo akurat jest na dworze. To mój autorytet, kobieta którą podziwiam. Pomimo tego, że nie ukończyła żadnej szkoły psychologicznej, to wielu specjalistów mogło by się od niej wiele nauczyć. Przeżyła tyle, że żaden podręcznik tego ie był by w stanie tego opisać.
Na razie kończę pracę, mam nadzieje że kiedyś do niej wrócę, Pani Wandzia powiedziała, że zawsze moge do niej zadzwonić, przyjechać, bo chce mi pomóc, bo uważa mnie za bardzo cenną, wyjątkową waleczną osobę, co jest bardzo miłe.
Muszę o siebie też powalczyć, zacząć wychodzić, poznawać nowe osoby, przestać żyć w pułapce lęku, stać się wolna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz