rozdział 2

 "MOJE PRYWATNE, WŁASNOŚCIOWE ŻYCIE" 

WSTĘP

Chyba powinnam wam się na początku przedstawić.

Więc jestem Kinga, w tym roku rozpocznę 17 rok życia. Co prawda ostatni rok nie powinien się liczyć, bo wtedy nie żyłam. Można to bardziej określić jako wegetację. Ale o tym opowiem wam później. 21 lutego 2016 roku wyszłam ze swojej klatki. Wewnętrznego więzienia. Chociaż myślałam, że już nigdy się z niego nie uwolnię i pozostanę w tej mrocznej klitce już na zawsze. Moim wybawieniem okazała się to, co można dowieść przez pryzmat ludzkiego umysłu, wiedzy popartej solidnymi faktami. Spróbuje wam to trochę przybliżyć, przedstawić obrazowo. Wyobraźcie sobie wielką budowle, która wznosi się na kilku marmurowych kolumnach. Jeżeli jedna ulega uszkodzeniu, to cały budynek jest zagrożony zawaleniem. Dla mnie nie istnieją budowle, które bez silnych fundamentów, oraz opornych kolumn, bądź ścian, będą w stanie swoją prezentacją zachęcić mnie w zagłębienie się w ich otchłań. Kiedyś wchodziłam do wszystkich budynków, które potrzebowały chociaż lekkiej renowacji. Teraz już nie staram się naprawiać wszystkich, lecz staram się naprawić moją. Bez ludzkiej, solidnej pracy, żadna budowla nie będzie trwałą konstrukcją. W ich rękach powierzony jest los nawet najmniejszego domu. Im więcej specjalistów w dziedzinie budowlanej będzie pracować nie solidnie, to coraz mniej osób, będzie zwiedzać i podziwiać ich dzieło, gdyż ich poczucie bezpieczeństwa się ulotni wraz z przekroczeniem progu. Większość ludzi zatrzyma się przed takimi fortecami i jedynie zacznie snuć domysły co może kryć jej wnętrze.

Zapewne pojawił się w was promyk ciekawości. I zadajecie sobie pytanie "Czym było jej więzienie? I czym są te budowle?". Postaram się wam zaprezentować jak to wszystko wyglądało. Jaka panowała tam atmosfera.

Rozdział 1

 "Podróż w pozorny ideał"

Pewnego dnia, gdy szłam w kierunku zachęcającego słodkimi kolorami mroku, przechodziłam przez kolejne drzwi, lecz nie zamykały się za mną. Pozostawały otwarte. Wędrowałam w głąb wielkiej rozpadającej się budowli, której każda kolumna już ulegała powolnemu rozpadowi. Tynk sypał się z sufitu, ale ja szłam przed siebie i nie zwracałam uwagi na dość niepokojący stan tej budowli. Wnętrze było mroczne, gdzieniegdzie przez szpary w dachu prześwitywały delikatne promyki słońca. Słyszałam jakiś szept, który kusił mnie, abym szła dalej. Kilka razy na moment przystanęłam, aby się rozejrzeć. Kilka razy udało mi się spojrzeć w stronę miejsca przez, które tu weszłam, ale im byłam dalej tym bardziej wydawało mi się rozmyte, zamazane. Głos, który na początku mojej drogi budził we mnie niepokój teraz sprawiał, że czułam się bezpieczna. Z każdym krokiem stwierdzałam, że nie warto zawracać skoro już

tak dużo przeszłam. Wszystkie starania poszły by na marne, mogła bym utracić to co teraz czuję, znowu odczuwać niepokój oraz czuć się nikomu nie potrzebna. Ktoś w dali na mnie czeka, jeszcze nie wiem kim dokładnie jest, ale od pewnego czasu jest obecna w moim życiu. Daje mi rady, pokazuje, że nie potrzebuje tak wielu rzeczy do życia jak inni ludzie. Mogę się inaczej odżywiać, ćwiczyć również w inny sposób. Mogę być wyjątkowa tylko wtedy gdy będę przy niej, gdy się odsunę utracę swoją wartość. Wędrowałam tak kilka miesięcy, ta budowla była olbrzymia, z każdym dniem miałam coraz mniej siły, ale wiedziałam, że nie mogę się poddać, chcę ją poznać. Móc spędzać czas przy mojej nowej koleżance. Jest jedyną osobą, która przez te miesiące jest ciągle przy mnie. Nie zależnie od tego co robię. Nawet jak śpię to czuje jej obecność i jej szept. Nigdy nie milczy, cały czas ze mną rozmawia. Zaufałam jej i po prawie roku dotarłam do ostatnich otwartych drzwi. Gdy przeszła przez ich próg od razu ktoś je za mną zatrzasną. Słyszałam odgłos zamykania ich na klucz. W pierwszej chwili poczułam ulgę, bo w moim umyśle pojawiła się myśl: "w końcu na chwile się zatrzymam, odpocznę". Powoli się zadomowiłam w moim nowym małym pokoju.

Były w nim 4 okna, dziwna szyba, tajemnicze drzwi, regały, materac i stosy książek. Okna były zabite bardzo grubymi deskami, więc nawet mały promyk światła nie miał możliwości, aby się przez nie przedostać. Szyba była na przeciwko nich, kilka razy próbowałam zobaczyć co jest po jej drugiej stronie, lecz widziałam tylko mrok. Prócz drzwi przez które dostałam się do tego pomieszczenia, przy oknach były jeszcze jedne, o wiele większe i ozdobione kwiatami, które nie były kolorowe tylko szare, i więdły. Na środku pokoju leżał gruby biały materac, na którym leżała kołdra, oraz wiele poduszek. Przy każdej ścianie był regał, na każdej półce leżało jedzenie. Na dolnych deskach były głównie owoce, szczególnie jabłka, półkę wyżej warzywa, potem pieczywo, makarony, orzechy, a na samej górze słodycze. Różnorodne czekolady, lizaki, cukierki, ciasteczka. Prawdziwy raj dla łakomczuchów.

Pomimo tego, iż nie miałam dostępu do światła dziennego, to w moim umyśle nadal sporadycznie pojedynczy promyk się pojawiał. W pomieszczeniu panował potworny chłód. 

W skrócie tak wygląda moje prywatne więzienie. Jeszcze sporo się o nim dowiecie. Nie będzie to miła opowieść o Księżniczce zamkniętej w wieży, którą uratuje Książę. Wystąpi ich kilku w tej historii, lecz zupełnie nie pasują do tych z bajek Disney'a. 

Tak w skrócie wyglądało miejsce,  w którym spędziłam ponad 365 dni.

Rozdział 2

"nad wyraz dojrzałe dziecko"

Zanim zaczęłam wędrować po krainie budynków potrzebujących renowacji, byłam zwykłym dzieckiem. Zwykłym, lecz nie przeciętnym. Odkąd tylko pamiętam byłam bardzo poważna, rozważna i przywiązana nadmiernie do mamy. Bardziej odpowiadało mi towarzystwo osób starszych ode mnie. Taka w skrócie byłam. Teraz zapoznam was jak wyglądało moje życie w przedszkolu. 

W wieku 3 lat zaczęłam uczęszczać do przedszkola. Niestety większość wspomnień z tamtego czasu się już zatarło, ale te najgorsze oraz kilka najlepszych pozostało. Pamięć niestety jest ulotna, zazwyczaj pozostają w niej największe przykrości, rzeczy które wywołały w nas np. lęk lub po prostu były bardzo bolesnymi przeżyciami.

Gdy zaczęłam uczęszczać do pierwszej grupy, zawsze byłam jednych z pierwszych dzieci znajdujących się rano na terenie tej placówki, gdyż moja mama musiała mnie tam przyprowadzać przed pójściem do pracy. A pracowała od wczesnych porannych godzin. Za każdym razem, gdy mnie tam przyprowadzała i zbliżał się moment rozstania, zaczynała się rozpacz. Płakałam tak bardzo, że często trudno mi było oddychać, można to porównać do ataku paniki. Tak bardzo nie lubiłam rozstań z mamą oraz tamtego miejsca. Gdy po pewnym czasie udawało mi się uspokoić to zawsze zaczynałam się bawić. Znajdował się tam model wyspy, z wulkanem, dinozaurami. Powodem takiej rozpaczy nie tylko było to że mama musiała, ale także to co się działo podczas leżakowania w tamtym miejscu. Bardzo dużym urazem stało się dla mnie to co się działo właśnie w porze spania. Byłam dzieckiem, które nigdy nie chciało spać tak jak inne dzieci. Zawsze zaczynałam z kimś rozmawiać podczas leżakowania, a wtedy nie wolno było rozmawiać, jeżeli któraś z przedszkolanek podchodziła i mówiła, że mam iść spac to zaczynałam płakać. Gdy zaczynałam znowu rozpaczać, wtedy działo się coś co w przedszkolu nie powinno mieć miejsca, a mianowicie. Ponieważ im bardzo nie odpowiadało moje zachowanie to dyrektorka znalazła sposób abym nie przeszkadzała innym dzieciom. W sali gdzie wszystkie dzieci spały znajdowały się drzwi do schowka, z którego wyciągano leżaki na czas odpoczynku, a mnie tam zamykali. Siedziałam tam przez ten cały czas kiedy inne dzieci spały. Panowała tam ciemność, więc zwijałam się w kłębek i płakałam, byłam przerażona. Wtedy po raz pierwszy poczułam odrealnienie.

W tamtym okresie mojego życia nie tylko byłam dzieckiem, które nie chciało spać, ale także strasznym niejadkiem. Jedynym posiłkiem które chętnie zjadłam w przedszkolu, było śniadanie. Najbardziej lubiłam kasze manną. Z kolejnego posiłku- obiadu zjadałam zazwyczaj tylko ziemniaki a rybę lub mięso ukrywałam pod surówką. Zazwyczaj bez problemu zjadałam desery, czyli np. kanapkę z nutellą lub miodem.Pewnego dnia gdy odmawiałam zjedzenia zupy, przedszkolanka stwierdziła, że muszę ją zjeść. Była to zupa fasolowa. Miałam siedzieć przy stole dopóki talerz nie pozostanie pusty. Wszystkie dzieci już dawno skończyły posiłek a ja nadal siedziałam przy stole. Moja przedszkolanka zaprowadziła mnie do innej grupy, która opiekowała się o wiele bardziej surowa kobieta. Do dziś pamiętam jak wyglądała. Posiadała sporą nadwagę, proste blond włosy do ramion. I brązowe duże oczy. Siedziałam na przeciwko niej, obok mnie była jeszcze inna dziewczynka.  Kobieta zaczęła mnie na siłe karmić.

Od tamtej pory posiadam wstręt do fasoli "Jaśka", a np. czerwoną potrafię zjeść tylko w cieście. Byłam bardzo grzecznym, cichym, zamkniętym w sobie dzieckiem. Te dwa wydarzenia tylko pogłębiły moją nieśmiałość i lęk przed ludzmi.