jedyna odpowiedź

Serce rozkwita.

Płonie błękitem.

Czerwień ucieka na drugą orbitę.

Połączone są w parę.

Kolory dość skrajne.

Niewinny i grzeszny

piekielny-anielski.

Lecz po co rozdzielać?

Na zło i na dobro?

Kategorie nadawać

wszystkim co żyje?

Co mówi,

Co leży,

często niczyje?

Czy nie lepiej, to kochać

wszystko bez wyjątku?

Darzyć miłością,

wciąż tak po prostu.

Nie martwic się o nic,

nie zadręczać umysłu.

Dawać mu wypocząć

bez czarnych namysłów.

Śmiać się, uśmiechać 

z wnętrza swojej duszy.

Do drugiej istoty, 

nie ważne czy ludzkiej.

Czy to zwierzę czy chmura, 

czy inne istnienie.

Wszystko ukształtowane

jest przecież stworzeniem.

Ciężko opisać

to w słowa ubrać, gdyż

nie pojęta jest ta sprawa

dość trudna.

Miłość w naszym języku 

jest jednym wyrazem.

Nadużywanym dość często.

Do nieodpowiednich zdarzeń.

Nie każde uczucie jest miłością prawdziwa,

radosną bez skazy-czystą i miłą.

Wychodzącą z wnętrza, czystych dwóch energii.

Męskiej i żeńskiej.

Potrzebnych wzajemnie.

Jedna bez drugiej kreować 

nie może oddzielnie.

Bo czują wciąż wtedy wielki niedosyt.

Brakuje jej drugiej, swojej własności.

Tak na prawdę istnieją w

jednej całości.

30.06.2016r.