beznadziejne coś

Nie potrafię myśleć

skupić się na niczym.

Już nie czuję tego

nawet, że jeszcze żyję.

Serce bije.

Chyba jeszcze.

Sama nie wiem. 

Może wiedzieć nie chce?

Czemu to wszystko,

tak nagle się zjawia?

Zaczyna się psuć.

Nagle rozpada.

A ja wciąż smucę się

każdego ranka.

Boję się siebie.

Jestem okropna.

Dla bliskich,

dla dobra swojego

nie mam litości.

Codziennie wyniszczam 

się aż do mdłości.

Być samemu wśród tłumu 

to przykra sprawa. 

W tłumie jest raźniej,

chodzi się razem,

lecz ja tak nie umiem.